ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΟ 2013!
ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ
ΝΑ ΜΑΧΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ
Στυλοβάτης, γένους θηλυκού… .
Χρονογράφημα της Αλίκης Αλεξίου
Στους δρόμους, στα χωράφια. Στην εκκλησία και στη λαική.
Στους διαδρόμους του νοσοκομείου και στα διαδρομάκια του νεκροταφείου.
Πατούν σταθερά και σηκώνουν τα βάρη.
Οι Δωρικές κολώνες, 50, 60, 70 χρονών και βάλε. Με τη γερή βάση.
Τα πρησμένα πόδια των γυναικών !
Ποιοι δρόμοι και ποιά ξενύχτια τα παραμόρφωσαν.
Τι τρεχαλητά και πόση ορθοστασία !
Η καρδιά στην πόρτα, το μάτι στο παράθυρο.
Ώρες αναμονής, προσμονής κι υπομονής.
Ιωνικού ρυθμού πλάστηκαν. Τα κοριτσίστικα πόδια. Χαριτωμένος ο αστράγαλος της νιότης και γλυκό το σχημάτισμα της γάμπας.
Η Κόρη έπαιξε στην αυλή, έτρεξε στο ραντεβού, χόρεψε στο γάμο.
Κι όπως έπεφταν η μιά πάνω στην άλλη οι ιδιότητες –Τίτλοι Τιμής –
μάνα, σύζυγος , γιαγιά (με κυρίαρχη αυτή της Μ ά ν α ς), δούλευε κι η μεταμόρφωση.
.
Άνοιξε ο σκελετός, για να κυοφορήσει το μέλλον.
Γέμισαν τα στήθη, για να θρέψουν το αύριο.
Άπλωσε η καρδιά για να χωρέσουν όλοι!
Φούσκωσαν οι φλέβες, να κυκλοφορήσει το αίμα, ν’ αντέξει το φρούριο.
Πλάτυνε κι η βάση, για να το κρατήσει. Έγινε θεμέλιο , για να πατήσουν επάνω παιδιά και άντρας, αδέρφια κι εγγόνια, γέροι γονείς και τα πεθερικά, φίλοι και γείτονες.
Θα τρέξει και θα συντρέξει, θα τα βολέψει και θα συμβουλέψει.
Πήρε και τα κιλά της. Λίγο η πλήξη, λίγο η κλιμακτήριος.
Τι κλίμακα κι αυτή. Τι σκάλα περίεργη. Νιώθει την κούραση.
Σήμερα, λένε, είναι η μέρα της. Κάτι σαν γιορτή. Τη γιορτάζουν από τότε που διεκδίκησε το χώρο της στην αγορά εργασίας. Με νέες ευθύνες . σπίτι και γραφείο. Σπίτι κι εργοστάσιο. Και νέες ιδιότητες δυσκολοσυνδύαστες. Υπάλληλος και σύντροφος. Αφεντικό και μάνα. Εργαζόμενη και αμειβόμενη. Μορφωμένη η γυναίκα. Με την οικιακή βοηθό στο πλάι της. Πώς αλλιώς.
Στα τραπεζώματα και στους γάμους οικοδέσποινα… στα κέντρα.
Η γυμναστική, η δίαιτα, η σιλουέτα στο πρόγραμμα.
Και το δικαίωμα στη ζωή μέχρι αργά…δεν παραιτείται. Και πάντα στυλοβάτης.
Γιατί πάντα έρχονται και τα δύσκολα.
Και στα δύσκολα ανασηκώνεται, βεβαιώνει ο ποιητής*.
…Τρανή, σαν προαιώνιο ξόανο Μεγάλης θεάς, της προαιώνιας Μάνας,
Αυτής της ίδιας που ιερά θλιμμένη με τον καιρό, ως πήρε ανθρώπινη όψη, για τον καημό της κόρης της λεγόταν Δήμητρα εδώ,
για τον καημό του γιού της πιο πέρα ήταν Αλκμήνη ή Παναγία.
*΄Αγγελος Σικελιανός, Ιερά Οδός