Ο γύπας των τόκων.Του αποδίδεται η φράση:"Μην σκοτώνετε τις χήνες (τοξικές φούσκες) πριν κάνουν τα χρυσά αυγά"...

Στήνουν «αστυνομικό υπερκράτος»

Γερμανοί-Βόρειοι

στη νέα (δική τους) Ευρώπη…

« Πάνε για την τρίτη και φαρμακερή, οι ηττημένοι του χθες που έχουν ήδη σκοτώσει δύο φορές την Ευρώπη »

 Αν σας προκαλούν έκπληξη, οι δηλώσεις Σόιμπλε για την Ελλάδα, για περιορισμένη κυριαρχία, επιβολή κυρώσεων, διαταγές ξεπουλήματος…

Αν σας δημιουργούν ερωτηματικά, οι διατυπώσεις στο ίδιο μήκος, των ευρωπαίων αξιωματούχων και τα συνεχή ολισθήματα με απειλές, ύβρεις και διατάγματα….

Δεν έχετε, παρά να ανατρέξετε στην ιστορία του Πελοπονησιακού πολέμου που έγραψε ο Αθηναίος  Θουκυδίδης.

Ο διάλογος που περιγράφει μεταξύ Αθηναίων – Μηλίων, αποτελεί την επιτομή της χυδαιότητας του κυρίαρχου απέναντι στον αδύνατο. 

Προσέξτε την αλαζονεία του εκάστοτε ισχυρού.

Οι Αθηναίοι με κυνισμό και αναλγησία διατυπώνουν τη ρητορική του ιμπεριαλισμού. Ο παραλογισμός της υπερδύναμης, να εκλογικεύει με σκληρό και αυθάδη τρόπο την υποδούλωση.

Η νομιμοποίηση – στο όνομα του ισχυρού – της παράδοσης άνευ όρων. Πέρα από κάθε νομιμότητα.

Η έννοια του δίκαιου, του ορθού, του νόμιμου και της αξιοπρέπειας, συνθλίβονται στην «κλίνη του προκρούστη», κάτω από την αριστοτεχνική διαλεκτική των Αθηναίων. Σε κάθε επιχείρημα των Μηλίων για συναίνεση, αντιπαραθέτουν το αυτόκλητο δικαίωμα τους να θέτουν όρους κατά το δοκούν. Φτάνουν στο σημείο μάλιστα, να αποθαρρύνουν τους Μηλίους να βασιστούν στην ελπίδα, με το επιχείρημα ότι είναι καταστροφική και κακός σύμβουλος. Τότε όπως και τώρα, τη διαπραγμάτευση την είχαν αναλάβει αξιωματούχοι. Οι υπάλληλοι της υπερδύναμης. Στο τέλος, οι Μήλιοι σφαγιάστηκαν και εξανδραποδίστηκαν. Σε μια από τις πρώτες, αν όχι την πρώτη κατεγραμμένη γενοκτονία. Μετά από λίγα χρόνια η Αθήνα ηττήθηκε.

Η ενάρετη Γερμανία έχει μεθύσει από το νέκταρ της απόλυτης κυριαρχίας. Συμπεριφέρεται σαν να της ανήκει η Ευρώπη. Δεν αντιλαμβάνεται ότι -όπως και οι Αθηναίοι- όταν η συμπεριφορά διαπερνάει τη σφαίρα της περιφρόνησης πλησιάζει η ώρα της ήττας.

Για το κυρίαρχο θέμα των ημερών που είναι το ευρωομόλογο έχει βγάλει τα κομπιουτεράκια και υπολογίζει πόσο θα της κοστίσει η αλληλεγγύη στο σπίτι που και η ίδια αναπνέει. Χρησιμοποιεί τους συμμάχους και εταίρους της, για να επιτύχει την απόλυτη κυριαρχία.

Στο πλάι της, έχει συνταχθεί ένας προαιώνιος εχθρός της. Η Γαλλία.

Μην τυχόν και απωλέσει μέρος από την ηγεμονία που θα προκύψει από την συντριβή των αδυνάτων.

Όταν ο πολιτικός δεν έχει την ικανότητα να διασχίσει και να διαβάσει το μέλλον, δεν είναι πολιτικός. Είναι το μοιραίο λάθος άτομο σε λάθος καιρούς.

Που καταστρέφει λαούς.

Σαρκοζί και Μέρκελ, φρόντισαν να μας πείσουν ότι δεν είναι ούτε καν πολιτικοί. Είναι δύο ψευτοποπάυ –χωρίς σπανάκι- που κανέναν δεν κάνουν να γελάει…

Πήραν στα χέρια τους μία Ευρώπη με τα ισχυρότερα δημοκρατικά νεύρα και τη διαμέλισαν σε φέουδα και φεουδάρχες.

Η Ιστορία όμως έχει ένα παράξενο τρόπο να εκδικείται τους αποτυχημένους.

Τους διαγράφει.

Οι τεκτονικές πλάκες που  ταρακουνάνε τον πλανήτη, είναι τέτοιου μεγέθους και κλίμακας, που θα σβήσουν τα ονόματα τους από την καταγραφή των γεγονότων

Ο κόσμος έχει αρχίσει και παραδίδεται στην «νεοφιλελεύθερη ευγονική».

Με θρησκευτική ευλάβεια, καρατομεί και αποβάλλει όσους δεν συμμορφώθηκαν. Χώρες, επιχειρήσεις, λαοί που δεν προσαρμόστηκαν στην αδηφάγο εξέλιξη της παγκοσμιοποίησης, τιμωρούνται παραδειγματικά. Είναι αδιάφορο το κοινωνικό και ανθρώπινο κόστος. Η ορθόδοξη μονεταριστική ευρωπαική προσέγγιση και η εμμονή της Γερμανίας στα ισοσκελισμένα ισοζύγια, χωρίς περίοδο προσαρμογής, οδηγεί τα κράτη της περιφέρειας στο ικρίωμα. Η συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, είναι το τίμημα που δέχεται η ελίτ της Ευρώπης να πάρει. Τα κράτη που θα αποκαθαρθούν, θα επιστρέψουν εξαγνισμένα για να ξανανέβουν στο καρουσέλ της προόδου.

Αν δεν τα καταφέρουν, απλά θα εξαφανιστούν  Είτε θα μεταλλαχθεί το DNA τους, είτε θα θανατωθούν στο νέο Άουσβιτς.

Και τι σύμπτωση; Όταν μιλάνε για κάθαρση, στοχεύουν στην κοινωνική πολιτική, στην πρόνοια, την παιδεία. Ούτε λόγος  για  μεταφορά πλούτου στα εκατομμύρια των πεινασμένων.

Η ευγονία έχει τις ρίζες της στην αρχαία Σπάρτη, όπου τα δύσμορφα  και ανάπηρα παιδιά παραδίδονταν στους αποθέτες και πετάγονταν στον Καιάδα.

Και στη Γερμανία του Χίτλερ, θανατώθηκαν περίπου 200.000 με το πρόγραμμα Ευθανασίας Τ-4. Πρόκειται για το επίσημο πρόγραμμα της ναζιστικής Γερμανίας για μαζικές στειρώσεις και ευθανασία σε ανεπιθύμητα στοιχεία του πληθυσμού των κατεχόμενων περιοχών. Ήταν ένα απάνθρωπο σύστημα ξεκαθαρίσματος της άρειας φυλής από τους «ψυχικά ασθενείς και τις μειονότητες»..

Φαίνεται πως έφτασε η ώρα να απαλλαγεί επιτέλους ο πλανήτης και από τους «ελλατωματικούς ταραξίες» των «ελεύθερων αγορών».

Προσπαθούσα να καταλάβω τελευταία το γύπα των αγορών George Soros. Διάβαζα προσεκτικά κάθε συνέντευξη και αποσπάσματα από όσα λέει.

Κάπου άρχισα να πιστεύω πως έχει αλλάξει. Έχει μαλακώσει. Έχοντας φτάσει πια τα 80, έχοντας κερδίσει αμύθητα πλούτη, με συγγραφικό έργο, φαίνεται πως διέθετε μια καθαρή ματιά στα γεγονότα. Με φιλοσοφικό πνεύμα, αποδοκίμαζε τους ευρωπαίους για την διαχείριση της ελληνικής κρίσης.

Μίλησε για τη διακύβευση των δημοκρατικών θεσμών στην Ευρώπη. Για ένα νέο όραμα που χρειάζεται η ήπειρος στις προκλήσεις των καιρών. Στο τελευταίο του άρθρο στους «Financial Times», αναφέρει τρία βήματα για να ξεφύγει η Ευρώπη από την κρίση.

Το πρώτο αφορά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών που ήδη εφαρμόζεται και υλοποιείται..

Το δεύτερο αφορά την έκδοση ευρωομολόγου, με το σκεπτικό πως  οι υπερχρεωμένες χώρες δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν με τα επιτόκια της αγοράς.

Το έμπειρο μάτι του διαβλέπει τις τεχνικές προδιαγραφές και τις δυσκολίες ενός τέτοιου εγχειρήματος. Μέσω, όμως, ποιου μηχανισμού θα δημιουργηθεί και πως θα κατανέμονται τα δικαιώματα ψήφου ;

Θεωρεί πως η Γερμανία θα πρέπει να μπει στη θέση του οδηγού και να επιτρέψει στους εταίρους της να τρέχουν ελλείματα, λόγω των ιδιαιτεροτήτων των οικονομιών τους. Επισημαίνει, πολύ σωστά, ότι τα χρόνια πλεονάσματα της, οφείλονται στα ελλείματα των υπόλοιπων. Για να λειτουργήσει αποτρεπτικά ο μηχανισμός προς τους ασώτους – κατά τη γνώμη του –  το συμβούλιο του οργανισμού που θα αναλάβει την έκδοση θα πρέπει να επιβάλλει περιορισμούς και κυρώσεις.

Κατά συνέπεια  κρίνει επιτακτική την ανάγκη ενός τρίτου μέτρου που θα είναι η οικειοθελής αποχώρηση μέλους στην περίπτωση που δεν θα συναινεί στους όρους που του επιβάλλονται. Αυτό προυποθέτει την δημιουργία μηχανισμού ομαλής εξόδου για να αποφευχθεί μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.

Το έφερε από εδώ, το έφερε από εκεί και κατέληξε στην αναπόφευκτη έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, δεδομένου της δεινής οικονομικής της κατάστασης και της βέβαιης – κατ’ αυτόν – στάσης των εταίρων της.

Μάλλον ο κ. Soros μπερδεύτηκε. Και επιχειρεί να μπερδέψει και εμάς.

Η έκδοση ευρωομολόγου – αν γίνει και όταν γίνει –  θα βασιστεί στην αρχή της ισότητας των μελών, όπως ήταν η διακήρηξη και το όραμα εκείνων που εμπνεύστηκαν την Ευρωπαική Ένωση.

Αν δεν υπάρχει αυτή η θεμελιώδης αρχή, καμία έκδοση ομολόγου δεν θα σώσει την Ευρώπη. Επίσης, η έκδοση ενός κοινού ομολόγου θα περιλαβάνει – όπως η έκδοση κοινού νομίσματος – την Ευρώπη ως ενότητα. Θα αντιμετωπίζεται από τις αγορές ως «Ένα».

Και  εδώ βρίσκεται όλη η ουσία. Η ισχύς εν τη ενώσει. Μία ολότητα που θα συμπεριλαμβάνει 17 οικονομίες, είναι αναμφισβήτητα ισχυρότερη από την κάθε μια ξεχωριστά. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να το καταλάβει.

Το παραμύθι πως η έκδοση ευρωομολόγου θα αυξήσει το κόστος της Γερμανίας είναι ανοησία.

Πρώτα από όλα, η Γερμανία έχει χαμηλό κόστος επειδή όλοι ξεπουλάνε τα ομόλογα των υπολοίπων ευρωπαικών κρατών και αγοράζουν τα «ασφαλή» γερμανικά.  Δεύτερον, η δημιουργία μιας αγοράς εφάμιλλης σε όγκο και ρευστότητα, με αυτές των ΗΠΑ & Ιαπωνίας, θα ωφελούσε όλους. Και τους Γερμανούς. Επιπλέον το χαμηλότερο κόστος θα βοηθούσε την ανάπτυξη για όλη την ευρωζώνη, χωρίς να είναι απαραίτητο το πέρασμα της περιφέρειας από τη μακρόχρονη στενωπό της ύφεσης και της βαθιάς λιτότητας.

Αυτό θα επιφέρει απόκλιση και όχι σύγκλιση των οικονομιών, που ήταν το ζητούμενο κατά την ενοποίηση.

Η έκδοση ευρωομολόγου δεν θα απαγορεύει την έκδοση εθνικών ομολόγων, κατά το πρότυπο των κοινοτικών, δημοτικών και ομοσπονδιακών ομολόγων που εκδίδονται στις ΗΠΑ. Παράλληλα η έκδοση θα αποσκοπεί στο να βγάλει την περιφέρεια της Ευρώπης από την κρίση αξιοπιστίας. Πόσο μπορούν να εθελοτυφλούν οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι… Η κρίση αξιοπιστίας είναι αυτή που πλήττει τις ευρωπαϊκές χώρες. Μαζί και η δική τους ανικανότητα να δώσουν λύση.

Δεν είναι δυνατόν, όλες οι χώρες να καταρρέουν.

Ο χρυσός κανόνας, το διάταγμα που εξέδωσε πρόσφατα το δίδυμο των αποτυχημένων μοιάζει με ρωμαική ίνδικτο. Αυτοκρατορικό διάταγμα προς κατεχόμενους λαούς.

Και η απάντηση στον Soros, περί ομαλής εξόδου, είναι μία.

Δεν υπάρχει ομαλή έξοδος.

Οι χώρες της περιφέρειας έχουν κάνει ήδη πολλές θυσίες κατά τις επιταγές εκείνων που επιβάλλουν την οικονομική πολιτική στην ευρωπαική ένωση.

Οι πολίτες των χωρών διασώζουν το ετοιμόροπο ευρωπαϊκό οικοδόμημα και όχι οι ανίκανοι ηγέτες τους.

Οι δικές τους θυσίες επιτρέπουν στο τραπεζικό σύστημα να λειτουργεί.

Από το δικό τους ματωμένο πορτοφόλι εφαρμόζονται όλα τα προγράμματα.

Το επιλεγμένο λανθασμένο μοντέλο – όπως και ο ίδιος αποδέχεται – σταδιακής μείωσης του χρέους δεν είναι μονόδρομος. Τα πρόσφατα στοιχεία δείχνουν ξεκάθαρα πως η κρίση χτύπησε και τους «ενάρετους». Η αριστοτεχνική ρητορική της εθελοντικής εξόδου, μέσα από επιχειρήματα περί δικαιοσύνης και αυτοδιάθεσης,  ίσως  να συγκινούν τους βόρειους αναγνώστες. Μοιάζουν με την υποστήριξη των Αθηναίων, ότι η ελπίδα είναι κακός σύμβουλος

Δεν πείθουν όμως και δεν συγκινούν εμάς που είμαστε σε θέση να κρίνουμε την πρόθεση πίσω από τις λέξεις.

Στη χώρα που ο Γοργίας, απλά και μόνο για να επιδείξει την ρητορική του δεινότητα, αθώωσε την Ωραία Ελένη από την αιώνια κατακραυγή, έχουμε μάθει να αντιστρέφουμε τα επιχειρήματα.

Μάλλον πρέπει να υπενθυμίσουμε στους ευρωπαιστές και ευρωσκεπτικιστές την περίπτωση του ιταλού πρωθυπουργού Αλσίντε ντε Γκάσπερι. Ενός από τους πρωτεργάτες της ιδέας της ευρωπαικής ολοκλήρωσης.

Η Ιταλία, ως ηττημένη του Β Παγκοσμίου Πολέμου, αντιμετωπιζόταν από τους νικητές με περιφρόνηση. Σε καθεστώς πλήρους δυσμένειας, κινδύνευε να γίνει ένας παρίας της διεθνούς σκηνής. Παράλληλα είχε πολλά μέτωπα ανοιχτά με τις προσαρτήσεις εδαφών, κυρίως των βορειοανατολικών της συνόρων

Όταν ρώτησε αν μπορούσε να παραστεί στην συνάντηση για την ίδρυση του ΟΗΕ, του αρνήθηκαν  Ο Ντε Γκάσπερι διέβλεψε τον κίνδυνο της εθνικής απομόνωσης και διεκδίκησε το καλύτερο για τη χώρα του, αλλά και για ολόκληρη την ευρωπαική ήπειρο. Αφού κατάφερε να τον καλέσουν στο Λονδίνο στις 18 Σεπτεμβρίου 1945 με προειδοποίηση μόλις 36 ωρών,εμφανίστηκε μπροστά στις τότε μεγάλες δυνάμεις. Άφησε κατά μέρος την ταπείνωση να περιμένει στην ουρά για έλεγχο αποσκευών στο τελωνείο και παρέμεινε στον προθάλαμο για  μία σχεδόν ολόκληρη μέρα περιμένοντας να τον ακροαστούν.

Απευθύνθηκε στους νικητές ηγέτες με σοβαρότητα και αξιοπρέπεια:

«Θα αποφύγω τη παραδοσιακή τακτική να ζητήσω το φεγγάρι, προκειμένου να πετύχω κάτι λιγότερο αργότερα. Όμως θα αναφέρω σαφώς τις θυσίες που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε στο όνομα της ευρωπαικής αλληλεγγύης και την ανοικοδόμηση ενός δικαιότερου κόσμου, δίνοντας έμφαση σε εκείνες τις λύσεις που καμιά δημοκρατική κυβέρνηση στην Ιταλία δεν θα μπορούσε να κάνει μόνη της».

Στο λόγο του συμπυκνώνεται όλη η ουσία του μεγαλύτερου εγχειρήματος παγκοσμίως. Η Ευρώπη όφειλε και κατάφερε να αφήσει πίσω αιώνες συγκρούσεων και  οδήγησε τον κόσμο σε μια νέα εποχή.

Για όσους το ξεχνούν, για αυτούς τους λόγους δημιουργήθηκε. Και όχι για να υποκύπτουν οι πολλοί στα κελεύσματα του ενός.

Η Γερμανία οφείλει να το θυμάται αυτό. Οι κυρώσεις των συμμάχων εναντίον της μετά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, οδήγησαν σε στραγγαλισμό την οικονομία της και βοήθησαν στην άνοδο του ναζισμού. Μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, η θέση στο τραπέζι των νικητών την έφερε στην πλεονεκτική θέση που βρίσκεται σήμερα.

 Ας τελειώνουμε με εκβιασμούς και ψευτοδιλήμματα.

Αν η Γερμανία, η Φιλανδία και ο υπόλοιπος ευρωπαϊκός βορράς πιστεύουν ότι αδικούνται με τους σύγχρονους παρίες, δεν έχουν παρά να σηκωθούν να φύγουν.

Οι ηττημένοι σκότωσαν δύο φορές την Ευρώπη. Ας το κάνουν και μία τρίτη να τελειώνουμε.

Εμείς, όπως και τότε θα ξαναβρούμε το δρόμο μας.