Όταν –λέω όταν- είναι κυρίαρχη η λογική του πολίτη χάνει από χέρι ο πολιτικός που επιχειρεί να υφαρπάξει την ψήφο του με κινδυνολογία ή δημαγωγία…

Ειδικά σήμερα που ο Έλληνας είναι «ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ» χρεοκοπίας. Κάτοικος συντριμμιών…

Έτσι συμβαίνει.

Όσο ισχύει η λογική. Ο ψύχραιμος –μη αναλώσιμος- πολίτης ψηφοφόρος.

Πότε γίνονται  ιστορικές ανατροπές;

Όταν η «δημοφιλής» ρητορική βρίσκει μεγάλο ακροατήριο.

Όταν ΕΜΠΟΡΕΥΕΤΑΙ θυμό, αγανάκτηση, φόβο.

Όταν το σύνθημα «επιτίθεται» -και αρπάζει- τα λάφυρα που του αφήνει η αμνησία. Ο πανικός. Η οργή που ζητάει εκδίκηση. Που θέλει αίμα…,

Η Ιστορία είναι για όλους ανελέητη. Δεν νοιώθει πόνο. Δεν καταλαβαίνει από αισθήματα. Ποτέ, δεν χαρίζεται.

Έχει καταγράψει για εμάς –και θυμίζει- δύο εθνικές καταστροφές που προκλήθηκαν από ΑΝΑΠΟΔΕΣ αποφάσεις του ελληνικού λαού.

Δυστρόπησε δύο φορές ο Έλληνας.

Διέπραξε, διπλό λάθος. Καταψήφισε εαυτό και Πατρίδα!..

Καταψήφισε το 1895 τον Χαρίλαο Τρικούπη.

Την εθνική προσωπικότητα που έφτιαξε –στη χώρα αλάνα- κράτος. Οργανωμένο δημόσιο. Ελλάδα χωρίς φουστανέλα…

Υπερψήφισε, τον λαογλείφτη Δηλιγιάννη. Ίσως, τον πρώτο διαδηλωτή δημαγωγίας…

Τον ταπείνωσε ο λαός. Έχασε με 4 ψήφους διαφορά και την έδρα του στη Βουλή από κάποιον παντελώς άγνωστο Γουλιμή…

Τότε, είπε τη διάσημη φράση του: «Ανθ’  ημών Γουλιμής»…

Και έφυγε στη Γαλλία. Μακριά από την πατρίδα που είχε παραφρονήσει.

Ακολούθησε, μεγάλος ελληνικός χειμώνας αστάθειας, παρακμής, φτώχειας.

Καταψήφισε το 1920 τον Εθνάρχη Ελευθέριο Βενιζέλο.

Τον Ηγέτη της Μεγάλης Ελλάδας. Που χαρτογραφήθηκε επίσημα με την ιστορική Συνθήκη των Σεβρών.

Ταπεινώθηκε και αυτός. Έφυγε νύχτα από τη χώρα.

Ακολούθησε, η μητέρα όλων των ελληνικών καταστροφών. Η ατιμωτική Μικρασιατική ήττα.

Ο ελληνικός θρήνος που ποτέ δεν θα σιγήσει.

Οι αλησμόνητες Πατρίδες που ποτέ δεν θα ξεχαστούν.

Το τέλος, της Μεγάλης Ελλάδας (!!!)

«Το μέλλον που ανοίγεται μπροστά μας είναι το παρελθόν μας» (Όσκαρ Ουάιλντ)

Συμφωνώ. Έτσι είναι και δεν αλλάζει.

Γιατί δεν είναι εμμονή-διαστροφή της Ιστορίας να ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ μεγάλες καταστροφές σε άλλους καιρούς με άλλα ονοματεπώνυμα υπευθύνων…

Βαριά ένοχη είναι η αδιόρθωτη πολιτική ροπή ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ στα δεδικασμένα μοιραία σφάλματα του χθες και να τα επαναλαμβάνει!

Είναι έτσι, δεν είναι αλλιώς.

Το χθες μπορεί να μας πει αν το ρωτήσουμε την ασφαλέστερη συμβουλή για το δικό μας αύριο.

Προσωπικά δεν λέω –και δεν θα πω ποτέ- τι πρέπει ή δεν πρέπει να ψηφίσει ο πολίτης.

Με αηδιάζουν οι κάθε λογής και χρώματος «αστυνόμοι» σκέψης. Οι «νταβατζήδες» ψήφου. Οι αυτόκλητοι καθοδηγητές. Οι ξερόλες.

Οι αναψοκοκκινισμένες κραυγές μοναδικότητας. Του «εγώ ξέρω, οι άλλοι δεν ξέρουν»…

Με ενοχλούν οι ηλίθιοι μονόλογοι. Που η μία πλευρά δηλώνει ότι έχει το «άγιο δισκοπότηρο» λύτρωσης και η άλλη το «μονοπώλιο καρδιάς». Την έγνοια, μόνο αυτή, για το δύσμοιρο πολίτη…

Πριν κλείσω, δύο κρίσιμες παρατηρήσεις.

Πρώτη παρατήρηση.

Το κυρίαρχο ερώτημα που έχει χρέος να απαντήσει ο ψηφοφόρος ένα και μόνο:

Ευρώπη ή εκτός Ευρώπης;

Το «ευρώ ή δραχμή» δεν λέει τίποτα. Είναι λάθος.

Όλα τα νομίσματα είναι απλώς μέσα συναλλαγών. Σε καμία περίπτωση ιδεολογία.

Σήμερα είναι. Αύριο, μπορεί να μην είναι. Έτσι, είναι το χρήμα. Άστατο, με συνεχείς αλλαγές. Η σταθερότητα στη ζούγκλα του κέρδους δεν είναι ποτέ εύκολη υπόθεση!..

Η Ευρώπη είναι Ευρώπη. Παγκόσμια δύναμη. Ένωση δημοκρατικών λαών.

Σταθερή Αξία Δημοκρατίας, Διαφωνίας, Πολιτισμού.

Η φυσική θέση της Ελλάδας!

Δεύτερη παρατήρηση.

Αν και πάλι ο ελληνικός λαός εκφωνήσει εντολή συνεργασίας…

Οφείλουν ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ, χωρίς καθυστέρηση δευτερολέπτου, να δώσουν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ισχυρή κυβέρνηση στη χώρα που βουλιάζει.

Διαφορετικά. Το «δις εξαμαρτείν» θα γίνει Διπλό πολιτικό κακούργημα κατά των πολιτών και της Πατρίδας.